Лиля Евтушенко

Lilya Yevtushenko

poltergeist stworzony przez ruskich

dziewiętnastoletnia uciekająca paranoiczka

J a m e s    B l a k e   -   R e t r o g r a d e

    Koszmary towarzyszą już od zarania dziejów, od kiedy tylko ewolucja obdarowała organizmy żywe czymś takim, jak ośrodkowy układ nerwowy czy mózg. To właśnie tam pojawiły się fazy NREM i REM, dzięki którym możemy spać głęboko, odpoczywać od trudów dnia codziennego, a także... Śnić. Sęk w tym, że spokojny relaks dla organizmu nigdy nie idzie w parze z marzeniami sennymi. To tuż przed obudzeniem, kiedy czuwamy, człowiek zaczyna się kręcić, wiercić, szeptać jakieś pojedyncze, dla osób postronnych niezrozumiałe, słowa. A tak naprawdę przeżywa największe przygody swojego życia. To w tych chwilach jesteśmy celebrytami, gwiazdami, jakimiś odkrywcami przygód czy też innymi dziwnymi istotami, które mają nadprzyrodzone umiejętności. Sęk w tym, że nie każdy sen jest przyjemny. Nie każdy sprawia, że nie chcemy wracać do szarej rzeczywistości i po prostu się nie budzić. Czasami to właśnie pobudka jest naszym ratunkiem, a mimo to nijak nie możemy sobie na to pozwolić. Rzucamy się po łóżku, mięśnie napinają nam się, a lodowaty pot przepływa przez ciało. I dopiero jakiś bodziec sprawia, że jednak siadamy na tym łóżku raptownie, przy okazji krzycząc głośne: "nie".

     Normalnemu człowiekowi zdarza się to... Raz na dwa tygodnie. Raz na miesiąc, rok. A wyobrażacie sobie takie wiecznie czuwanie? Wiecznie przeżywanie fazy REM, każdej pojedynczej nocy, a tym samym prawdziwy, głęboki sen trwający maksymalnie godzinę w ciągu jednej nocy? Wyobrażacie sobie, jak później taki człowiek musi wyglądać z rana? Lekko podkrążone oczy, blada cera, wyraźne zmęczenie na twarzy, a tym samym jawna próba wykorzystania mózgu maksymalnie, pomimo tego, że ten nie powinien już pracować na najwyższych obrotach, jak to bywa cały czas.

Ale czy mogą się tobie dziwić? Twoja historia, przeżycia i emocje towarzyszące od kilku lat naprawdę nie sprzyjają spokojnemu snu. Jak by zareagowali na wspomnienia ukrytych gdzieś głęboko laboratoriów, w których to dzieją się rzeczy, o których lepiej nikomu nie wspominać? Jak wyglądałaby ich psychika, gdyby uciekali tak długo, bez ustanku, aż w końcu nie wiedzieliby, co jest prawdą, a co złudną iluzją? Jak to by się skończyło dla nich? Czy straciliby zmysły? Czy nie mogliby przejść w fazę NREM? Czy odnaleźliby spokój bez odbierania sobie życia? A może staliby się tacy... Jak ty?
    Wiecznie sfrustrowana, wiecznie doszukująca się drugiego dna w najbardziej podstawowych wyrażeniach. Panicznie obawiająca się powrotu do Rosji, ciasnych pomieszczeń, unikająca wszelkiego rodzaju wind, schowków czy temu podobnych. Budząca się w nocy z krzykiem, oblana zimnym potem. Niepanująca nad swoją mocą. Emocjonalny wrak i kłębek nerwów przeplatany paniką i paranoją na każdym kroku. Taka jesteś. I nikt, ani nic nie jest w stanie ciebie zmienić. Może jedna, jedyna jednostka po wielu próbach potrafi ciebie okiełznać. Na chwilę, dwie. Ale lepsze to niż nic, prawda?
Płaczesz z bezradności, krzyczysz z bólu i nie dopuszczasz do siebie nikogo. Palisz, gdy się denerwujesz, przez co wychodzi, że dwadzieścia razy dziennie ktoś lub coś wyprowadza ciebie z równowagi. Nie masz nadziei ani pomysłu na przyszłość. Uciekasz. Kryjesz się. Kłamiesz, odrzucasz, a zarazem łakniesz bliskości. Wciąż pamiętasz o tym, co miało miejsce kilka lat temu. Ten wybuch, kolejne strzały. Krzyki. Czułaś ból, a zarazem słyszałaś, jak inni reagują na cierpienie zadawane przez ciebie. Ale dla ciebie to nie było ważne. Chciałaś, aby Annushka była bezpieczna. To wszystko. I kiedy ją złapali, jedyne co słyszałaś to nieprzyjemne skwierczenie skóry od ogrodzenia, które nagle zostało podłączone do prądu. Swąd spalenizny i jakieś ręce, które powstrzymywały ciebie przed powrotem. Wyrywałaś się, krzyczałaś, bluzgałaś. A potem zburzyłaś mur, zupełnie nie mając tego świadomości. Tylko dzięki temu uciekliście. I jesteście tutaj. Ty, panicznie bojąca się życia poza murami socjopatka i on - człowiek, który jest dla ciebie opoką, a zarazem przedmiotem pogardy.

{ h i s t o r i a } { k a r t a   e k s p e r y m e n t u } { a f i l i a c j e } 

__________________________________________________________________

Ahoj!

Przyznam szczerze, że trochę się napracowałam nad wykreowaniem mojej Lilyi, którą w głowie miałam od jakiegoś czasu, dlatego mam nadzieję, że znajdą się chętni na wątek z nią. 

Anton Minkovski jest do przejęcia, jeśli ktoś jest zainteresowany.

A Google mi powiedziało, że ta pani się nazywa Lauryn Holmquist. 

Wolę długie wątki, poplątane i patologiczne powiązania.