Bang, bang, my baby shot me down.

Maya Ainsworth

I got this feeling on the summer day when you were gone.
I crashed my car into the bridge. I watched, I let it burn.

Nigdy nie była córeczką tatusia, mimo że dostawała tysiące zabawek, barwnych sukienek i wszystko, czego tylko mogła chcieć, aby niczego jej nie brakło i nie szukała więcej na własną rękę. Trzymana pod kloszem i w ryzach ciasnych zasad, których nie można łamać. Całe jej życie było na czas, od minuty do minuty według ustalonego wcześniej harmonogramu. Budziła się na czas i chodziła spać na czas, jadła na czas i bawiła się na czas, zawsze sama lub z Maire, która pomagała tacie w pracy... a przynajmniej tak właśnie się to wtedy nazywało. Nie miała przyjaciół, bo podobno nie było żadnych dzieci w jej wieku w pobliżu, podobno była jedyna w swoim rodzaju, wyjątkowa i właśnie dlatego musiała o siebie dbać i na siebie uważać. Nie wolno było jej wychodzić, nie wolno jej było nawet prosić o to, żeby tata zabrał ją na spacer. Theodor Ainsworth nie miał czasu dla jedynej córki, to się zdarza. Była w stanie to zrozumieć, w końcu był naukowcem, robił rzeczy ważne dla kraju, w którym żyła i w którym się wychowała, więc także dla niej. Poniekąd. Wszystko po to, żeby była idealna. Przecież i tak była! A kiedy nie patrzył, a zmrok zapadał nad ich domem na uboczu, w małym, ciemnym lasku zapomnianym przez wszystkich bogów świata oraz ludzi, wymykała się ze swojego pokoju, aby błądzić nieznanymi ścieżkami wśród drzew i chociaż przez tych kilka chwil, kiedy swoim snom kradła kolejne minuty i godziny, poczuć się wolną, przynajmniej trochę, przynajmniej odrobinę...

Theodor Ainsworth zachłysnął się wiedzą. Chciał zgrywać Boga lub przynajmniej zostać narodowym bohaterem, jednak własne ambicje go przerosły znacznie wcześniej niż zdołał coś osiągnąć. Po tym jak wyrzucono go z laboratoriów w Strefie 51, pozbawiając nie tylko plakietki pracownika naukowego, ale także dorobku całego życia, postanowił działać na własną rękę. Niewielka, bo zaledwie dwuletnia jasnowłosa istotka o całkowicie uroczym uśmiechu, pozbawiona domu, rodziny czy nawet imienia, zdawała się być idealnym materiałem do badań. Ofiarował jej dach nad głową, opiekę, uczył ją, karmił, czasem nawet patrzył na nią przychylnym okiem, gdy robiła postępy w nauce i pozwalał jej żyć w złudzeniu, że była jego córką, a nie jedynie królikiem doświadczalnym. W zamian oczekiwał jednego - że stanie się jego żołnierzem idealnym, drugim Kapitanem Ameryką, lecz bardziej niebezpiecznym, bo skrywającym swą siłę za ciałem delikatnej blondynki obdarzonej oprócz siły fizycznej także bronią uroku osobistego, który zgubił już więcej mężczyzn w historii niż jakakolwiek inna broń. Niestety, nie przewidział, że w przeciwieństwie do świnek morskich projekt Maya będzie chciał wydostać się z klatki.

Maya chciała być wolna. Od zawsze czuła, że za ścianami jej domu znajduje się coś więcej niż tylko przejmująca pustka, o której przekonywał ją ten, którego nazywała ojcem. Posiadała naturalną wolę walki, co w połączeniu z brakiem pokory i pewnością siebie sprawiającą, że żyła w przekonaniu, iż nic nie jest w stanie jej zniszczyć czy zaszkodzić, tworzyło mieszankę, której przeznaczeniem było prędzej czy później wybuchnąć z porządnym hukiem. Nie przyjmowała do wiadomości słowa "nie", musiała postawić na swoim, a kiedy się na coś uparła, nie było odwrotu. Przyzwyczaiła się w końcu do tego, że słodki uśmiech zapewniał jej wszystko i nauczyła się to wykorzystywać. Zresztą, umiejętność subtelnej manipulacji była dokładnie tym, czego od niej oczekiwał, chociaż ona sama wolała działać bezpośrednio, z gracją, jednak nie rozdrabniając się niepotrzebnie. Potrzebowała nieustannie nowych wrażeń, nowych dreszczyków i nie bała się żadnego z postawionych na jej drodze wyzwań. Bezczelnie sięgała po to, co chciała mieć w garści i bawiła się ryzykiem. Czuła zbyt wiele i pragnęła zbyt wiele, a wewnątrz pędziła w niej gorąca krew, która za nic nie chciała okrzepnąć. Nie znała innego życia, więc była posłuszna. Wierzyła w bajkę, w której utknęła i wierzyła w to, że jest człowiekiem, córką, oczkiem w głowie. Kochała i była kochana - to trzymało jej bunt w ryzach. Jednak kiedy okazało się, że wszystko, co kiedykolwiek wiedziała, było tylko kłamstwem, a ona sama eksperymentem, skręciła Tatusiowi kark i podpaliła tę budę. Była wolna.

17 lat,

ponadnaturalne zdolności fizyczne: siła, szybkość, zwinność, przyspieszona regeneracja.

pokój 10.

upiera się, że jej długie nogi, uśmiech i figura są tylko zasługą natury, a nie mutacji...